شهر من

آنقدر گریستم تا اشکها تمام شد !

آنقدر نماز گزاردم تا شمع ها آب شد

آنقدر رکوع کردم تا توانم تهی شد

با تو از محمد (ص)پرسیدم

و از مسیح

ای معطر از بوی پیامبران !

ای نزدیکترین پل

       میان زمین و آسمان !

ای قدس ، ای گلدسته ی ادیان !

تو دخترک قشنگی هستی که انگشتانش سوخته

و چشمانش برافروخته

ای واحه ی سبز

که روزی پیامبر از آن گذر کرد،

خیابانهایت اندوهگین

و گلدسته هایت غمگین است .

ای قدس !

ای زیبایی محاصره شده در سیاهی !

ناقوسهای کلیسای” قیامت” راچه کسی می نوازد

بامداد یکشنبه ها ؟!

برای کودکان چه کسی هدیه می آورد

                                            در شب میلاد ؟!

ای شهر اندوه  !

ای اشکِ درشت

که برپلک ها می درخشی!

ای مروارید ادیان !

          از دیوارهایت ، خونها را که می شوید ؟

    انجیل را که نجات می دهد

                                     و قرآن را ؟!

کیست که مسیح را نجات دهد

از دست قاتلان ؟

کیست ناجی انسان ؟!

شهر من ! ای محبوب !

فردا ، فردا ، لیموها شکوفه می دهند

و خوشه ها و زیتون ها شادی می کنند .

چشم ها می خندند

و کبوتران مهاجر

تا بام های پاک تو باز می گردند

کودکان برای بازی باز می آیند

و پدران و پسران بر تپه های سبز

همدیگر را در آغوش می گیرند

ای میهن من!

ای فلات صلح و زیتون !

*نزارقبانی

*ترجمه یدالله گودرزی(شهاب)